Słowa Bp Edwarda Samsela (08.09.2001r.)

„Z radością obchodzimy Narodzenie Najświętszej Maryi Panny, z Niej wzeszło słońce sprawiedliwości, Chrystus, który jest naszym Bogiem”. Tak Liturgia Kościoła rozpoczyna dzisiejsze świętowanie. Kościół raduje się z narodzenia NMP, Matki Zbawiciela. Śpiewa swoje Magnifikat, czyli wyraża Panu Bogu wdzięczność za dar Jutrzenki Zbawiciela – Gwiazdy Ewangelizacji. Jej narodziny to zapowiedź daru zbawienia wysłużonego przez Jej Syna, Boga-Człowieka.

Dzisiaj przyszliśmy do najstarszego na terenie naszej diecezji sanktuarium maryjnego w Krasnymborze w dolinie biebrzańskiej, przyszliśmy do tego miejsca, które wybrał Kościół na szczególny kult Maryi. W tym najstarszym zabytku sakralnym województwa podlaskiego (sanktuarium zbudowane w latach 1584-1598) pragniemy – naśladując naszych poprzedników w wierze – spojrzeć na wizerunek Matki z Dzieciątkiem Jezus, podającym nam Różaniec, narzędzie modlitwy.

Jako pielgrzymi pragniemy zanurzyć się w duchowość tego miejsca, ubogaconą przez wieki obecnością zakonów – duchowością św. Bazylego, św. Franciszka i oo. Dominikanów przybyłych z Wilna, którzy najdłużej, bo ponad 200 lat – zgodnie ze swoją duchowością – rozważali tajemnice Różańca świętego i tej modlitwy nauczyli sobie współczesnych, i pozostawili ją nam.

Z tej duchowości wyrosły nasze błogosławione – Marianna Biernacka, patronka poczętego życia i s. Julia Rapiej, nazaretanka, patronka rodzin naszych.

Dziś Matce Bożej Krasnoborskiej przynosimy w darze – wszystko: zbiory tegoroczne, modlitwy nasze, Różaniec święty, wdzięczność przede wszystkim za tyle lat Jej matczynej obecności wśród nas. Dziś przynosimy w darze pobłogosławione korony przez Ojca Świętego Jana Pawła II w dniu 8 czerwca 1999 roku w Ełku podczas Jego pielgrzymki do Ojczyzny. To wyraz całej wdzięczności Tej, która króluje od wieków tu nad Biebrzą.

Pragnę serdecznie powitać wszystkich pielgrzymów i miejscowych parafian. Witam serdecznie Księży Biskupów, Pasterzy Kościoła, Biskupa Grodzieńskiego, Ekscelencję Księdza Biskupa Aleksandra Kaszkiewicza, dziękując Mu za Jego obecność. Witam również serdecznie Księdza Biskupa Antoniego Dziemiankę, także z Grodna. Obecność Wasza, Najdostojniejsi Pasterze, to przywołanie całej jakże bogatej, tradycji i związków tej ziemi i jej mieszkańców z Grodnem. Wspomniane wcześniej zakony związane były z Grodnem, tak jak ta ziemia należała do powiatu grodzieńskiego, a parafia krasnoborska przed rokiem 1795 do dekanatu grodzieńskiego. Dziś Grodno szczyci się siedzibą biskupa, własnym seminarium duchownym i piękną pracą swoich kapłanów.

Witam serdecznie Rodaka tej ziemi, najbardziej związanego z tym rodzinnym sanktuarium – J.E. Księdza Biskupa Tadeusza Zawistowskiego z Łomży, prosząc serdecznie o Jego pasterskie słowo. Ksiądz Biskup nosi w swoim sercu tak pobożność ludu tej ziemi, jak i cały dorobek jego bohaterstwa, żeby wspomnieć tylko czasy zniewoleń ostatnich totalitaryzmów.

Witam wszystkich Czcigodnych i Drogich Kapłanów: archidiecezji białostockiej i warmińskiej, diecezji łomżyńskiej, przedstawicieli jej kapituły i kapłanów naszej diecezji ełckiej. Witam serdecznie wszystkie osoby konsekrowane – kapłanów i siostry zakonne, służby liturgiczne, członków komitetu koronacyjnego. Witam przedstawicieli parlamentu, władz rządowych, wojewódzkich, władze samorządowe na czele z urzędem gminnym w Sztabinie i starostwem augustowskim. Witam serdecznie wszystkich Pielgrzymów: osoby samotne, rodziców, młodzież i kochane dzieci. Nie zapominamy o chorych i cierpiących, także pozbawionych pracy i dotkniętych kataklizmami. W intencji wszystkich gorąco i serdecznie modlę się, polecając opiece Matki Bożej Różańcowej, a naszej Pani Krasnoborskiej, Modlę się z Wami i za Was.

Bp Edward Samsel

Słowa Bp Tadeusza Zawistowskiego (08.09.2001r.)

„Jest z nami od dawna……”.

Najmilsi! Powiedział ktoś pochylony w badaniu naszej przeszłości i w zadumie nad współczesnością, że gdyby Bóg nie dał naszej polskiej ziemi innych znaków swojej Opatrzności, a dałby nam jedynie Maryję „tak potężną w mowie i czynie” – to wystarczyłoby, aby paść przed Nim na kolana z ogromną wdzięcznością.

Maryja, Królowa Różańca Świętego, była z nami na tej krasnoborskiej ziemi od kilku wieków. Szła przez wieki historii naszego narodu. Była pod Grunwaldem z naszym rycerstwem, była z narodem, gdy ojciec Kordecki podjął się bohaterskiej obrony Jasnej Góry. Była z królem Janem III pod Wiedniem. Była w sposób szczególny w czasie długiej niewoli zaborów. Była z narodem, gdy w roku 1920 bronił odzyskanej wolności ojczyzny przed zalewem bolszewizmu. Była z nami, gdy Kościołem w naszej ojczyźnie kierował niezapomnianej pamięci Prymas Tysiąclecia, kardynał Stefan Wyszyński, i pomogła Mu w walce z narzucanym przemocą ateizmem i laicyzacją. Stała się znakiem, przez który wypowiada się cała idea naszego narodu, cała jego boleść i zbrodnia., którą na nim popełniono, oraz błędy, które sam naród popełniał, cała wiara w przyszłość, jaką mieć może. Te maryjne obrazy, przed którymi się modlimy, stały się rzeczywiście naszymi znakami narodowymi – bo naród wierzył i wierzy, że dana nam jest ku naszej obronie i pocieszeniu. Dlatego Leopold Staff wołał słowami poezji: „O ludu polski, zbawi cię najświętsza Święta, Podniesie Cię z padołu twej głębokiej troski.

Amen.

Bp Tadeusz Zawistowski

Legenda o obrazie Matki Bożej cudami słynącymi i Kiryku z roku 1661.

„W dawnych, bardzo dawnych czasach szumiał tu nieprzebyty bór, a nad płynącą leniwie Ladzianką mieszkał pobożny i prawy człowiek nazwiskiem Kiryk. Pewnej nocy zastukała do okienka jego chatki zdrożona niewiasta, prosząc, by ją wraz z synkiem przeniósł na drugą stronę rzeki. Wziął więc ją Kiryk na barki i wstąpił w wodę, a niewiasta tak była lekka, że wcale nie czuł jej ciężaru. Kiedy już byli na przeciwległym brzegu, objawiła się mu niewiasta, że jest Matką Bożą i wraz z Synkiem idzie do puszczy i tam już chce pozostać. Wskazała wzgórze, na którem chciałaby zamieszkać, i kazała tu zbudować kościół. Potem przyszły złe czasy, rozgrzały srogie wojny, dużo ludzi padło w bojach, innych zmogła zaraza. Opustoszały wsie Ladziańskie, zapomniano o kościółku. Krzewy porosły ścieżki doń wiodące i drogi, domy się w gruzy rozsypały, bór zazdrośnie ukrył świątynie. Aż dnia pewnego ladziański pan polował w swych rozległych lasach i zapędził się za szybkonogim jeleniem daleko w głąb puszczy. Wtem zza zieleni gęstego listowia zamajaczyła mu biel jakieś budowli. Skierował konia w tę stronę i oto po chwili stał przed małym, w krzyżu zbudowanym, wrosłym w ziemię kościółkiem, wokół którego pleniły się dzikie chwasty i krzewy. W ten sposób odnalazł się stary kościółek, a znim i cudowny obraz Matki Boskiej Landziańskiej”.

Pieśń Historyczna

„O Najświętszey Pannie Maryi w Cerkwi Ladzieńskiey”

Między któremi jeden celebruje

Mszą Świętą, na tym mieyscu odprawuje,

Gdzie teraz Ołtarz, a po przeżegnaniu,

Poszli do Nieba wszyscy na świtaniu.

Padnie na ziemię, łzami się zaleje,

Z wielkiej miłości mało co nie mdleje.

Krzyżem na ziemi leży przez czas długi,

Myśli, i jaż to godzien tey posługi?

Wstawszy, powraca, bierze Oyca swego,

Idą obadwa do mieysca Onego,

Wkopują tam Krzyż, gdzie mu rozkazała

Ta, co na jego barkach spoczywała.

Cztery bierwiona na fundament Kładnie,

Zatym Kaplica zbudowana snadnie:

Ludzie na sobie bierwiona nosili,

Sami Kaplicę małą postawili.

A dla pomocy kazałaś choremu

Wstać Fiedorowi na tym przysięgłemu.

Swiadkowi cieśli, by co prędzey stała

W Ladzie dla Ciebie Kaplica choć mała.

Tyś na powietrzu w światłości widziana,

Ześ szła do Lady, złotem przyodziana.

A gdy nad lasy Ladzieńskie przybyła,

Spuściłaś się tam, kędyś ulubiła.

Te wszystkie Cuda przysięgą przyznane,

Ze nie w śnie, ale na jawie widziane,

Gdy komissya była od zwierzchności

Dla większej tego zesłania pewności:

Dowie się o tym lud, że w Ladzie słynie,

Panna cudami, aż tam zewsząd płynie.

By łaski Twojej, Maryo! Doznali:

Biegą do Lady i starzy i mali.

Tyszkiewiczowa, zacna święta pani

Wojewodzina Mińska, wielka dani daje,

Swe dobra, z synem zapisuje,

Bazylianów w tej Ladzie funduje.

My Chrześcijanie grzechami zmazani,

W troskach wołamy do Ciebie, o Pani!

Co w Ladzie mieszkasz, wnoś prośbę za nami

Choć niegodnemi Twojemi sługami.

Niebieska Pani, nasza Pustelniczko!

Naszą przed Bogiem chciej być pośredniczką.

Niech chrześcijanie w każdym frasunku,

Zawsze doznają Twojego ratunku.

Za grzechy nasze każe Bóg plagami.

Ojczyznę naszą srogiemi wojnami.

Uczyń to Panno! Ty, co mieszkasz w Ladzie,

Niechaj przestaje Bóg na Twojej radzie.

Niech da Ojczyźnie pokój pożądany:

Niech zrządzi w sercach zgodę międz pany:

A my Cię za to z Twym Synem społecznie,

Będziem wychwalać na wiek wieków wiecznie,

​Amen.

* Ks. Edward Anuszkiewicz, (ARCY) BRACTWO RÓŻAŃCA ŚWIĘTEGO w Krasnymborze 1868-1939,

Łomża 1992, s. 114-118.

Mel. Witaj Krynico – XVIII w.